Ahmet Hakan’ın yazısı şöyle;
ÇOK “kozmik” bir iş nedeniyle bir günlüğüne arabayla Ankara’ya gidip gelmiştim. Döndüğümde durumum aşağı üst şöyleydi:
Kemiklerim sızım sızım sızlıyordu. Güya sekiz başka düğünde “Erik Dalı” oynamış üzere kollarımı kaldıramıyordum. Ne kolları yahu! Kafayı bile kaldıramıyordum. On üç saatlik kişisel gelişim seminerine katılmış üzere zihnimi toparlayamıyordum. Ateşölçerle ateşimi ölçmeye cüret edemeyecek denli yükselen bir hararet hissediyordum. O denli yorgundum ki sanki iki kamyon taş taşımıştım… O kadar ki… Tarafsız Bölge’ye bile gidemedim.
YOKSA KORONA MI OLDUM?
Yoksa… Yoksa… Korona mı olmuştum? Ankara’da yükselen korona, bir günlük seyahat sırasında gelip de beni mi bulmuştu? Melih Gökçek bile kendini bir biçimde kurtarırken olan bana mı olmuştu? Gözümün önünden karantinalar geçmeye başladı on dört günlük. Maskesiz saniyelerin, pervasız temasların derin pişmanlığı falan.
YA TEST MÜSPET ÇIKARSA…
Bir telaşla başladım iki dakikada bir ateşimi ölçmeye… Avuç avuç vitaminler almaya… Kendimi battaniyelerle sarmalamaya… Tabip arkadaşım Melih Us’la canlı ilişkiler kurmaya… Ve sonraki sabah… Üzücü değil üzereydim. Düzgün üzereydim. Güzele yakındım. Lakin yeniden de test yaptırmak için çırpınıp durmuyorum. Ya pozitif çıkarsa diye…
Hürriyet
Haber7
