Fransa’da Türkiye düşmanlığı ile bilinen medya kuruluşuna konuk olan İmamoğlu’nun çelişkili sözleri reaksiyon topladı. Karakaya o röportajın art planındaki bildirileri köşe yazısında anlattı.
Fatih Karakaya’nın çok konuşulan köşe yazısı:
İstanbul Belediye lideri Ekrem İmamoğlu’nun Fransız basınına konuşması, Türkiye’de “yabancı basına şikâyet etti” olarak yansıtıldı. Fakat bunun ötesinde çok daha tahlil edilmesi gereken bahisler var.
Öncelikle konuştuğu mecmua Marianne, Fransa’nın ulusalcı-kimlikçi dediğimiz kesitinin medyası. Fransa’da vesayeti savunan, solculara “İslamcı” diyen, Türkiye’yi Kürt ve Ermeni katili olarak gören bir medya. Münasebetiyle solcu bir lideri “Erdoğan’ın bir numaralı muhalifi” diye tanıtması manidar. Daha evvelden kimi medyalar, Meral Akşener ve Canan Kafatancıoğlu’nu ise “Erdoğan’ı devirecek lider” olarak sunmuştu.
Haberde Erdoğan’dan bahsederken “Neosultan – Yeni Sultan” diye bahsetmeleri, bu medyanın öbürleri üzere nasıl Türkiye ve Erdoğan takıntısı olduğunu gösteriyor.
Mülakatta Marianne mecmuasının birinci dikkatini çeken bahis, “İmamoğlu’nun Ayasofya konusunda çok diplomat davranması”. Her zamanki üzere İmamoğlu görüşünü açık bir formda söz etmiyor. Husus etrafında dolanıyor Ayasofya’nın açılışına ne karşı çıkıyor ne de destekliyor. Mecmuanın bunu “ultra milliyetçi seçmenin tuzağına düşmesi” olarak yorumlaması enteresan geliyor bana. Bu mevzuda İmamoğlu, bu türlü bir kriz devrinde “gereksiz, öncelikli olmayan husus ve öbür ülkeleri kızdıracak adımlar atılmaması gerektiğini” savunuyor. Açılışa evvel davet edilmediğini söylüyor lakin akabinde son anda davet ettiler diyor.
Öte yandan ısrarla Merkezi Hükümet – Lokal Hükümet kavramını kullanmaya devam ediyor ve Ankara ile meseleleri olduğunu anlatıyor. Kamu bankalarının Erdoğan’ın talimatı ile kredi vermediğini, hükümetin icraat yapmasını engellemek için bağış kampanyalarını yasakladığını söylüyor.
Dış siyasette da görüşleri sorulan İmamoğlu Akdeniz ve Azerbaycan konusunda Türkiye’nin beklentileri olduğunu, haklı olduğunu açıklıyor ancak tahlilin “dünya barışını koruyacak halde savaş olmadan diplomasiden geçtiğini” savunuyor.
Ebru Timtik konusunda ise Türkiye’nin sınıfta kaldığını ve demokrasinin tehlikede olduğunu savunuyor. Lakin kendisinin “2019’da seçilmesinin demokrasinin sağlam temellere dayalı olmasından kaynakladığını savunarak” çelişkiye düşüyor. “Eğer ülkede demokrasi olmazsa, öbür ülkeler hürmet duymaz” diye dertlerini iletiyor.
Son olarak da laiklik konusunda gazetecinin “Fransa’dan bakılınca laiklik elden gidiyor” telaşlarına katıldığını belirtiyor. Örneğin Türkiye’de “laiklik zıddı hareketler olduğunu” söylüyor ancak bunların ne olduğunu belirtmiyor.
Halkın çoğunluğunun laiklikten yana olduğunu ve laikliği gaye alan tüm aksiyonların bedelini artırdığını belirtiyor.
Fransa laikliğinde hiçbir siyasetçi kilisede ayin yaparken fotoğraf çekilemez. İmamoğlu’nun seçim devrinde mescitlerdeki resmi bu laikliğe vurulan darbelerden biri olması gerek. Aslında Fransız gazetecinin orada anlatmak istediği bahis çok daha farklı ancak İmamoğlu en iyi yaptığı şeyi yaparak mevzuyu kapatıyor. Gazeteci, İmamoğlu’ndan başörtünün hür kalmasını laikliğe darbe olarak açıklamasını bekliyor lakin belli bir seçmeni küstürmek istemeyen İmamoğlu o patikalara ayak basmıyor.
Mecmuanın birebir sayısında, Haber7’nin de gündeme getirdiği (https://www.haber7.com/dunya/haber/3024919-fransiz-dergisi-erdogani-hedef-gosterip-imamogluna-ovguler-yagdirdi) başka başlıklara bakınca nasıl bir Türkiye hazımsızlığı olduğu ortaya aslında çıkıyor.
Bu türlü Türkiye düşmanı, Türkiye Cumhuriyeti’ni katil gören, Türkiye’nin her alanda hakkını aramasını “Yeni Osmancılık” olarak tanımlayan medyaya şikâyet etmesi nitekim anlaşılır üzere değil.
Haber7
