Suriye’nin Hama kentinde doğan 58 yaşındaki Ammar Haydar, gençlik yıllarından itibaren antidemokratik uygulamaları nedeniyle Esed ailesine karşı muhalefete başladı. 1980’li yılların başından itibaren siyasi faaliyetlerine başlayan Haydar, bu çalışmalarından dolayı birçok kere mahpus cezası aldı.
Haydar, 2009’da da cezaevine girerek 2 yıl tutuklu kaldı. Haydar’ı mahpusa atmakla yetinmeyen Esed rejimi, Haydar’ın kızı ve eşine de baskı yapmaya başladı. Suriye’de müteahhitlik yapan ve maddi durumu da iyi olan Ammar Haydar, baskılar nedeniyle eşini ve kızını Ürdün’e gönderdi.
2011’de iç savaşın başlamasından sonra çıkarılan afla hür kalan Haydar, ailesinin yanına gitmek yerine Suriye’deki başka muhaliflerle birlikte Esed rejimine karşı yine çaba etmeye karar verdi. 2014’e kadar bu uğraşını sürdüren ve birebir yıl tekrar tutuklanarak kısa bir müddet daha cezaevinde kalan Haydar, Ürdün’ün siyasi mülteci kabul etmemesi nedeniyle 2015’te Türkiye’ye geldi.
Şu anda 28 yaşında olan kızı Merve Haydar ise şimdi 16 yaşında lise öğrencisiyken annesiyle birlikte Ürdün’e gitmek zorunda kaldı. Burada liseyi bitirdikten sonra özel bir üniversitede grafik tasarımı eğitimi alan Haydar, babasının maddi durumunun bozulması nedeniyle eğitimini 3. sınıfta yarıda bıraktı.
Annesine bakmak, geçimlerini sürdürmek için çeşitli işlerde çalışan, vakit zaman da grafik çizimleri yapan Merve Haydar ile babası Ammar Haydar, bu süreçte buluşmak isteseler de her seferinde çıkan maniler nedeniyle bir ortaya gelemedi.
Türkiye’de yaşayan baba Haydar ile Lübnan’da bulunan kızı Merve Haydar ortadan geçen 12 yılın sonunda İstanbul’da kavuşma imkanı buldu. Haydar ailesi, artık ayrılmadan Türkiye’de bir ortada yaşamak istiyor.
“HER GÜN GÖZLERİMİN ÖNÜNDE BEŞERLER ÖLDÜRÜLÜYORDU”
Ammar Haydar ve kızı, yaşadıklarını AA muhabirine anlattı.
Haydar, 2009’da Lübnan’da düzenlenen bir toplantıya farklı ülkelerden gelen çok sayıda bireyle katıldığını ve ülkesindeki insan hakları ihlallerine ait konuşma yaptığı için ülkesine dönüşte gözaltına alındığını söyledi.
Haydar, “2011 yılına kadar cezaevinde kaldım. 2011’de çıktıktan sonra savaş başlamıştı. Esed, genel bir af çıkardığı için tüm politikler özgür kaldı. Ben de bundan ötürü çıktım. Tüm beşerler, Esed rejimine karşı çıkmaya başlamıştı. Orada ben de etkin bir rol aldım.” dedi.
Haydar, 2014’te tekrar tutuklandığını lisana getirerek, “1 ay kaldım içeride. Bu 1 ay en zoruydu. Çok hapishane gördüm lakin bu seferki çok berbattı. Çok azap yaptılar. 2 metrelik alan içinde 17 kişi vardı. Lavabo birebir yerdeydi. 1 aylık süreçte her gün gözlerimin önünde 3-4 kişi öldürülüyordu. Oradaki beşerler olağan beşerler değildi. Rejim bile denetim edemiyordu onları. Çok acımasız insanlardı. 1 ay sonra sıhhat durumum çok berbatlaştı ve biraz da bahtın yardımıyla çıkabildim. Ondan sonra Lübnan’a gittim. Lübnan’a gittiğimde orada daha fazla gayret edebilirim biçiminde umudum vardı lakin Lübnan’da da kaideler berbattı. Hizbullah, Suriyeli insanlara bayağı ziyan veriyordu. Çok ayrımcılık vardı ve bayağı baskı gördüm. Lübnan’da 1 yıl kaldım.” formunda konuştu.
Türkiye’den de Avrupa’ya gitmek istediğini belirten Haydar, 12 sefer denemesine karşın başaramadığını, her denemesinde Yunanistan tarafından yakalanıp geri gönderildiğini aktardı.
“BU MEMNUNLUĞU SÖZLERLE TABİR EDEMEM”
Haydar, 2009’da cezaevine girmesinden bu yana eşini ve kızını görmediğini belirterek, yaşadığı süreci şu tabirlerle anlattı:
“Hapishaneye girince uzun bir müddet bağlantı bile kuramadım. Sonrasında ailemle konuşma bahtım oldu ve Ürdün’e gitmelerini istedim. Esed tarafından ailem de baskı görüyordu. Hem de ruhsal olarak çok berbat durumdaydı. O vakitten bu yana yalnızca telefonla görüşebildik. Bu kavuşma anı 12 yıl boyunca beynimde vardı. Yatmadan evvel bu buluşmayı hayal ediyordum. Sonra ‘Bu buluşma olacak mı?’ diye kendi kendime soruyordum ve ‘Evet olacak eminim?’ halinde yanıt veriyordum. Havalimanına geldiğimiz vakit çok memnundum. Bu mutluğu sözlerle tabir edemem. Bir tasam vardı, yıllar evvel bıraktığım küçük kuzumu birebir biçimde görebilecek miydim? Tıpkı sevgiyle hissedebilecek miydim? Onu gördüğümde mutluluğumu tanım edecek bir söz yok. Bir haftadır ailem burada. Türkiye’ye gelmek için vizeye muhtaçlıkları vardı. Vize masraflarını dahi ödeyecek param yoktu. Vatandaşlık alan Suriyeli bir arkadaşım davetiye yolladı ve öylece Türkiye’ye gelebildiler. 15 gün için buradalar. İkamet tezkeresi için başvurdular inşallah kabul görür ve bundan sonra ayrılmayız. Burada kalmalarını çok istiyorum. Yaşlı olduğum için iş bulamıyorum. Sıhhatim da çalışmaya el vermiyor. Topladığım bütün paraları Avrupa’ya gitme girişimlerimde harcadım.”
“ÇIKIŞ KAPISINDA BABAMI GÖRÜNCE SIKI SIKI SARILDIM”
Merve Haydar da babasını çok özlediğini belirterek, yabancı bir ülkede babasız yaşamanın çok güç olduğunu, tek tesellisinin ise babasını yine görebilme umudu olduğunu lisana getirdi.
Haydar, “12 yıl boyunca babamı görmenin hayaliyle yaşadım.” diyerek, hislerini şu sözlerle tabir etti:
“Çocuklar babalarıyla gezerken onlara çok özenir ve üzülürdüm. ‘Babamla bulaşacağım.’ diye hayal kurmak beni memnun ediyordu. Bu 12 yıl boyunca vakit zaman telefonla görüştük ve imajlı konuştuk. Her seferinde bir buluşma ihtimali doğuyordu fakat bir halde bu planlarımız bozuluyordu. Tekraren kere bu türlü oldu. Her seferinde her cins hazırlığı yapıyorduk lakin bir pürüz çıkıyordu. Bu seferki buluşma planını konuştuğumuzda içime doğdu babamı bu defa göreceğim diye. Çıkış kapısında babamı görünce sıkı sıkı sarıldım. Biraz uzaklaşıp yüzüne bakıp tekrar sarıldım. Bu babamdı ve sıhhat durumu da düzgündü. Bakıp, tekrar sarıldım, tekrar sarıldım. Buna inanmam biraz vakit aldı. Meskene geldikten sonra 3 gün boyunca ‘Bu durum gerçek, ben babamla buluştum.’ diye kendi kendimi inandırmaya çalıştım.”
Merve Haydar, Ürdün’e dönmek istemediğini ve babasıyla Türkiye’de yaşamak için yetkililerden yardım beklediğini kelamlarına ekledi.
Haber7
