AK Parti ve Erdoğan’a yönelik son devirde gerçekleştirilen muhalefetle ilgili Duran, çok çarpıcı detaylara değindi. Daha evvel AK Parti içerisinde mahal alan isimlerin yürümüş olduğu yolun nerelere vardığını ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a yönelik yürütülen manipülasyon siyasetinin sonunun uçurum olduğundan bahsetti.
Burhanettin Duran’ın çok konuşulan zaviye yazısı:
AK Parti iktidarını eleştiren klasik muhaliflerin arasında gördüğüm yaygın bir zafiyet var. Ne kadar çabalasalar da iktidarın tabiatını tam olarak anlayamıyorlar. İç ve dış faktörler bağlamında iktidarın ele geçirilmesini ve sürdürülmesini hakkıyla değerlendiremiyorlar. Bu zaafı muhalefetin uzun vadedir hükümetten uzak olmasına bağlıyordum. Siyaset oluşturma ve uygulamakla gücü elinde tutabilecek meşruiyeti üretme arasındaki çekişmeli dengeyi tecrübe etmemeleri ile açıklıyordum. Elbette gözlerini bağlayan ulusalcı, Kemalist ya da solcu ideolojilerin penceresinden bakmalarının da sözkonusu zaaflarını kalıcı hale getirdiğinin farkındaydım. Bu ideolojik pencerelerin körlüğünün eskiden AK Parti yönetiminin üst seviyelerinde bulunan şimdiki DEVA ve GP’liler tarafından tekrar üretilmesi ise şaşırtıcı.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ile uzun yıllar çalışan isimlerin bu onulmaz meselelerinin bence iki temel sebebi var. Birincisi, AK Parti’nin başından itibaren fırtınalı olan iktidar serüveninde “başarılı” buldukları kısımlarda kendilerini canlı, Erdoğan’ı pasif görme yanılsamaları. Senaryoyu yazanın kendileri, rolü oynayanın Erdoğan olduğunu sanıyorlar. İkincisi de tekrar bu başarıda aslan hissesini liberalizm ve demokrasi ismine uygulanan siyasetlere ve söyleme bağlamaları. Yani açılıma, müzakereye ve uzlaşmaya bağımlılık seviyesinde atfettikleri kategorik “başarı” tezi. Yeni AK Parti muhaliflerinin içinden konuştuğu liberal ilmihalin birtakım prensipleri, normları var. Sözgelimi demokratikleşme, PKK terörünün ve Kürt milliyetçiliğinin ayrılıkçı emellerini bitirir. Ya da liberalleşme (özgürlükleri genişletme ve ekonomiyi dışarı açma gibi) ve uzlaşma ısrarı ile memleketler arası sistemle muvafık yeni muvaffakiyet hikayesi yazılabilir. Ya da mütemadi ıslahat ile vesayet likidasyon edilebilir ve toplumsal kısımları kapsayacak uzlaşmalar üretilebilir. Ve farklı seçkin kümelerinin iktidar talepleri ve çıkarları müzakere ile bir araya getirilebilir.
Ders kitaplarında şık duran bu varsayımların Türkiye’de iktidar olmanın gerçekleriyle ayrıştığı fark edildiğinde sığınılan kestirme yol ise çok bildik. İktidarı sürdürmenin ana aktörü olan Erdoğan’ın ya da etrafının yoldan çıktığı ve unsurlardan uzaklaştığı argümanı seslendiriliyor. Milliyetçiliğe, Kemalizm’e, satükoculuğa ve otoriterliğe teslim olduğu iddia ediliyor. Yani, sorun süreçte değil, ona verilen karşılıkta. Yani, 2013’den itibaren Türkiye’yi türbülansa sokan buhranlar, Erdoğan daha liberal ve uzlaşmacı davransaydı daha iyi yönetilirdi.
Liberal ilmihalden öğüt verenler iktidarın tabiatını anlamayan bir iyimserlikle malul. Türkiye’nin milletlerarası sistemdeki rolünü yükseltmesinin çıkaracağı türbülansı hakkıyla değerlendiremiyorlar. Güç pastasında behresi daralanların Türkiye içindeki stratejik müttefiklerini harekete geçireceğini göz arkası ediyorlar. Tansiyona yönelmeden evvel Türkiye’nin uzlaşma ve müzakere yolunu ısrarla denediğini unutuyorlar. Güç uğraşına girmeden, maliyet ödemeden muktedir olunamayacağını, muktedir olmadan da sistem kurulamayacağını kabul etmiyorlar. Gezicilerin, FETÖ’nün ve PKK’nın yıkıcı emellerinin otoritenin ve güç ile karşılanmasının kaçınılmazlığını ıskalıyorlar.
AB sürecindeki demokratik ıslahatlar ile Kemalist vesayet geriletildi lakin bu vesayetin siyasal ve toplumsal karşılıkları, CHP başta olma üzere, hiç pes etmedi. CHP, yeni vesayet arayışındaki taşeron FETÖ’yü 2013- 2016 arasında desteklemekten geri durmadı. 15 Temmuz’dan hemen sonra bile darbecilerle hesaplaşmayı “sivil darbe” olarak niteledi. Yine 2009 ve 2013 açılımlarını sabote eden ve ABD ile Suriye’de devlet oluşturma macerasına girişen PKK’ya yalnızca demokratikleşme ile silah bıraktıramazsınız. Taşeronluktan vazgeçiremezsiniz. Kürtlerin talepleri için yapılan ıslahatların demokrasinin sonlarına ulaşması kimi Kürt milliyetçilerinin şiddete bağımlılığını bitirmedi. Normların tesirini yitirdiği ve güç savaşının ana eksen olduğu bir dünyada uzlaşma daveti ile Şark Akdeniz, Libya, Suriye ve Irak’taki çıkarlarınızı koruyamazsınız. Bunalım öncelikle içinde olduğumuz ortamın ve kürenin türbülansıdır. Liberal ilmihalin ne kadar romantik olduğunu ABD ve başka Garp demokrasilerinin Türkiye ile kıyaslanamayacak bunalımlarda nasıl savrulduklarını görerek fark edebilirsiniz.
Haber7
