Osmanlı’nın son devirleri, Cumhuriyetin birinci yıllarında yaşanan çabalar halkı ve devleti çok yıpratmış ve yormuştu. Son büyük ataktan evvel halkın gücünü yerine getirmek için ulusal marş yazma fikri ortaya atılmıştı. Periyodun Ulusal Eğitim Bakanı olan İstek Nur’un başlattığı ulusal marş müsabakasına ülkenin her yerinden yüzlerce kişi katılmıştı. Lakin kimse ulusal hisleri harekete geçirecek derinlikte bir marş yazamamıştı.
Devrin siyasetçi ve edebiyatçılarından Hamdullah Suphi Tanrıöver, bu marşı fakat Çanakkale Destanı Şiirini yazan Mehmet Akif’in yazabileceğini düşünerek Mehmet Akif’e katılması için teklifte bulunur. Lakin Mehmet Akif, para ödüllü olduğu için katılmak istemediğini belirtir. Mehmet Akif’e nazaran vatan için bu kadar kıymetli olan ulusal marş müsabakasının para biçilerek yapılması Mehmet Akif’in tasvip edeceği bir durum olmadığından katılmama kararı alır. Lakin Hamdullah Suphi, kazanılan para ödülünün vakıflara verileceği konusunda Mehmet Akif’i ikna etmesi üzerine Akif, yarışa katılma kararı alır.
İSTİKLAL MARŞININ YAZILMAYA BAŞLAMASI
İstiklal Marşını yazmak üzere kendini Ankara’da Taceddin Dergahına kapatan Akif, kağıt yokluğundan duvarlara kazıyarak 2 günde İstiklal Marşını müellif. Türk halkının geçirdiği en güç süreci en derin hisleriyle söz eden Mehmet Akif, ulusal hisleri harekete geçirerek halkın Kurtuluş Savaşına olan inancın pekişmesine vesile olacak mısraları yazmaya başlar. Anadolu halkının içinde bulunduğu berbat durumu, savaşlarda kaybedilen yüz binlerce evladın acısı dinmemişken savaşa devam etmenin zorluğunun farkında olan Akif, bağımsızlık ve hürriyet için tekrar bir çabayla cepheye koşulması gerektiğini anlatarak halkı harekete geçirir. İstiklal Marşını yazmadan evvel de Anadolu’yu diyar diyar gezerek vaazlar veren Akif, halkı Ulusal Uğraşa karşı bilinçlendirmek için elinden gelen çabası yapmaktaydı.
En büyük ideali gençleri Türk İslam kültürü ve şuuruyla bilinçlendirip vatana millete iyi bireyler olması için çaba ederdi. İstiklal marşında da bu şuuru bildiri etmek için hislerini mısralara aktardı.
Her kıtası diğer bir olguyu tabir etmekte olan İstiklal Marşı, birinci kıtaları Türk Bayrağına ithafen yazılmıştır. Türk bayrağının geçmişte her an dalgalandığı üzere gelecekte de her vakit dalgalanacağını ve Türk milleti bayrağının gölgesinde ebediyen bağımsız ve hür yaşayacağını anlatmaktadır. Ezelden beri hür yaşamış bir millete hangi çılgının zincir vurabileceğine ve hürriyetini gölgeleyeceğini tekrar tekrar vurgu yaptı. Her şartta özgür yaşamış bir milletin bu güç süreci de ne kıymetine olursa olsun özgürlüğüne ve bağımsızlığa kavuşacağı, bilhassa halkı ulusal çaba şuurundan vazgeçmemesi için inancını canlı tutmaya çalıştı.
İSTİKLAL MARŞININ KABULU
Mehmet Akif Ersoy İstiklal Marşını yazıp bitirdiğinde Hamdullah Suphi’ye teslim etti. Yüzlerce gelen şiirinden sırf 7 tanesi seçildi ve bu 7 şiirden biri Türk Milletinin ulusal marşı seçilecekti. Mecliste birinci Mehmet Akif’in 10 kıta 41 mısralık şiiri okundu, şimdi birinci kıtası okunurken tüm salon gözyaşlarıyla ayakta alkışlamaya başlayınca başka şiirlerin okunmasına dahi gerek kalmadan Mehmet Akif Ersoy’un şiiri 12 Mart 1921 günü İstiklal Marşı olarak kabul edildi.
Maddi olarak çok güç durumda olan Mehmet Akif, yarıştan kazandığı parayı kabul etmeyerek vakıflara verilmesini istedi. Ve kendi kitabı olan Safahat’a İstiklal Marşını koydurmadı. ‘İstiklal Marşı benim değil Türk Milletinin şiirdir’ gerekçesiyle kendi şiir kitabına İstiklal Marşını koymamıştır.
İstiklal Marşı kabul edildikten sonra ülkenin her yerinde okutulmaya başladı. Cami, medrese, meydan, belediye binaları… okunduğu her yerde herkesi gözyaşlarına boğan eser halkının ulusal gayrete olan inancını pekiştirmeye vesile olan en kıymetli öge oldu.
İSTİKLAL MARŞI
Korkma ! sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir fakat.
Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal…
Hakkıdır, hakk’a tapan, milletimin istiklal!
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm üzere serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl bu türlü bir imanı boğar,
‘Medeniyet!’ dediğin tek dişi kalmış canavar?
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın.
Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.
Doğacaktır sana va’dettiği günler hakk’ın…
Kim bilir, tahminen yarın, tahminen yarından da yakın.
Bastığın yerleri ‘toprak!’ diyerek geçme, teşhis:
Düşün altında binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:
Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şuheda fışkıracak toprağı sıksan, şuheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsın da hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, ilahi, şudur fakat emeli:
Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.
Bu ezanlar-ki şahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.
O vakit vecd ile bin secde eder -varsa- taşım,
Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruh-i mücerred üzere yerden na’şım;
O vakit yükselerek arşa bedel tahminen başım.
Dalgalan sen de şafaklar üzere ey ulu hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal:
Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, hakk’a tapan, milletimin istiklal!
Haber7
