İşte Prof. Dr. Recep Bozdoğan’ın o yazısı;
Haliç, İstanbul için Boğaz kadar kıymetlidir.
İstanbul’u Roma’ya başşehir yapan devrin imparatoru, şayet Haliç’i görmeseydi muhtemelen tercihini diğer bir kentten yana kullanırdı.
Haliç olmasaydı âdeta bir mucizeyi andıran gemileri karadan yürütme fikri, Fatih Sultan Mehmet’in aklına hiçbir devir gelmeyecekti.
Haliç olmasaydı ne İstanbul’u “İstanbul” yapan Tarihî Yarımada olacaktı, ne hakkında methiyeler dizilen Sadabad olacaktı ne de İstanbul’a benzersiz bir kimlik kazandıran süper siluet olacaktı.
Haliç olmasaydı ne Galata ne de Beyzade olacaktı.
İstanbul’un Çanakkale’den, Fatih’in Kadıköy’den bir farkı kalmayacaktı.
Altın Boynuz yakıştırmasıyla İstanbul’un başına taç edilen Haliç, Henri Prost’un insafına terk edildi.
Vefat fermanı imzalanan 40’larda ve 50’lerde İstanbul’un fosseptik çukuruna dönüştü.
Altmışlar Haliç’in süratle kirlenmesinden duyulan rahatsızlıkla geçti.
Yetmişler kirlenmenin önlenmesine yönelik tartışmalarla geçti.
Seksenler Haliç’i kirleten sanayi tesislerinin taşınmasıyla geçti.
Seksenlerin ahir yolum birinci kere Haliç’e düştüğünde, midemde krampa neden olan müthiş bir kokuyla yüz yüze kalmıştım.
Haliç sahili boyunca değil dolaşıp gezmek; elli metre dahi yürüyememiş, derhal oradan uzaklaşmıştım.
O tahammül ötesi iğrenç kokuya İstanbullular on yıllardır katlanmaktaydı.
Haliç’in bundan sonra iflah olmayacağını söyleyen bilim kişileri bile ortaya çıkmış ve doldurularak kent parkına dönüştürülmesini dahi tavsiye etmişlerdi.
Yirmi yılı aşkın bir müddettir konuşulan Haliç’in temizlenmesi hayalini hayata geçirmek Tayyip Erdoğan’a nasip oldu.
Susuzluk, çöp, yolsuzluk ve daha birçok sorunu kısa devranda çözen Tayyip Erdoğan, yüz milyonlarca dolarlık yatırım yaparak Haliç’in temizlenmesini sağladı.
O yıllarda yapılan çalışmaları merak etmiş ve o dayanılmaz kokuya karşın şantiye ortamına gitmiştim.
Velev Haliç’ten Küçükköy’deki taş ocaklarına siyah borularla pompalanan çamura şahsen şahit olmuştum.
Neticede Haliç birkaç sene içinde hayal dahi edilemeyecek noktaya geldi.
1980’lerin ortalarından itibaren yıkılan fabrikaların tarafında dört milyon metrekarelik yeşil alan düzenlemesi yapıldı.
Dünya çapında kültür, kongre ve şov merkezleri inşa edildi.
Minyatür Türkiye Parkı kuruldu.
Büyük bir kentsel dönüşüm faaliyeti başlatıldı.
Eyüp Sultan’ın merkezi külliyen restore edilerek o eski ve üzüntü verici salaşlıktan kurtarıldı.
Pierre Loti Tepesi tekrar düzenlendi, kabristan baştan sona tekrar düzenlendi.
Boğaz’ın oksijeni bol suyu yüz milyonlarca liralık yatırımla Kâğıthane Deresi üzerinden Haliç’e akıtıldı.
Vakitle Ayvansaray, Balat, Fener, Cibali, Sütlüce, Halıcıoğlu ve Hasköy’de dikkate kıymet dönüşüm çalışmaları yapıldı.
Elbet Tayyip Erdoğan’ın yaptığı çalışmaları sonraki belediye liderleri kararlılıkla devam ettirdi.
Ali Müfit Gürtuna ve Kadir Topbaş’ın yanı sıra Bedrettin Dalan’ın 1980’lerde yaptığı çalışmaların da hakkını teslim etmek gerekir.
Haliç her gün daha pak ve daha mavi bir renk alırken, “her şey ne kadar da şık oluyor” diye yıllardır seviniyor, “daha da hoş olacak” diye ümitleniyorduk.
Ta ki 2019 seçimine kadar.
Muhtemelen en “haylaz” belediye yöneticisi İstanbul’un başına geçene kadar.
Vatanımızın ziyneti, tarihimizin serveti, milletimizin gözbebeği olan bu kentin başına daha polemikçi, daha demagog bir insan geçmiş midir, akıllıcası merak ediyorum.
İttifakla kazandığı bir seçimi güya kendi başına kazanmışçasına kibir batağından çıkamadığını gördükçe, kendisi için değil İstanbul için üzülüyorum.
Rahmetli Ahmet İsvan’ın, ittifaksız %63,6 oy orantısı ile kazandığı seçimi hatırladıkça sahiden üzülüyorum.
Hızır Beyefendi Çelebi’nin, Cemil Topuzlu’nun, Ahmet İsvan’ın, Bedrettin Dalan’ın, Tayyip Erdoğan’ın ve Kadir Topbaş’ın koltuğunda kimler oturuyor!
Fatih Sultan Mehmet’in kabrine eller cepte, olabilecek en lakayt tutumla sallana salana giden bir kişiden bahsetmek ne kadar üzüntü verici!
Güya İstanbul’u fetheden ulu Hakan’ın ebedî istirahatgâhına değil, Ulus’ta bir kafeye laflamaya gidiyor.
Neredeyse ıslık çalacak, konumda konserve kutusu bulsa oracıkta tek başına maç yapacak bir imaj.
Hakikaten kampanya devrinde Eyüp Sultan’da Yasin-i Şerif’i okurken rol mü yapmıştı?
Haylazlığa Beylikdüzü’nde devam etse inanın umurumuzda bile olmaz.
Fakat burası İstanbul Büyükşehir Belediyesi.
Bir devlet kadar değerli, bir devlet kadar kıymetli, bir vatan kadar aziz.
Neyse, halkın tercihi…
Hürmet duymaktan öteki yapacak bir şey yok…
Lakin İstanbul’u “İstanbul” yapan Haliç, polemikle, demagojiyle geçen bir yıllık haylazlıktan sonra evvel griye, en nihayetinde siyaha büründü.
Lakin muhterem belediye yöneticimiz şimdi daha girişim aşamasında olan Kanal İstanbul için harcadığı mesainin yüzde birini Haliç’in hâline baş yormak için harcıyor yönetici?
İnşallah harcıyordur.
Ancak hiç de o denli görünmüyor.
Birkaç şov, birkaç yaldızlı laf, maksat zevahiri kurtarmak.
Üstüne milletin aklıyla alay etmek.
Artık zevahiri bile kurtaramıyor ki Haliç’i nasıl kurtarsın!
Kararan yalnızca Haliç’in rengi değil…
Çizdiği pembe tablolar da süratle karardı…
Kokuşan yalnızca Haliç değil…
Bir yılda bu hale getirdiği İBB…
Allah akıl versin.
Allah’tan ümit kesilmez.
Kalın sağlıcakla.
Haber7
