Murat Bardakçı’nın bugünkü köşe yazısı şöyle;
Husus, hayvanseverlik idi… Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’nin inşaat, ağaç budama ve peyzaj atıkları istekli külliye işçisi tarafından geri dönüştürülüp sokak hayvanları için kulübe hâline getirilmişti. Emine Hanım, atıklardan yapılıp külliyenin bünyesindeki Cumhurbaşkanlığı Millet Kütüphanesi’nin bahçesine yerleştirilen hayvan kulübelerini Emniyet Müdürlüğü bünyesinde geçen Temmuz’da kurulan “Çevre, Tabiat ve Hayvanları Müdafaa Şube Müdürlüğü” takımlarına teslim etti.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın eşi Emine Erdoğan, geçtiğimiz günlerde kıymetli bir teşebbüs başlattı ancak bu teşebbüs siyaset ve pandemi haricinde pek birşeye dönüp bakmaz hâle gelen basınımızda lâyık olduğu formda maalesef yer bulmadı…
Kulübeler, sokak hayvanları için kurulan besleme noktalarında kullanılacak, Emniyet başlattığı “Haydi” isimli taşınabilir uygulama ile de hayvanlara karşı işlenen hatalarla çaba edecek ve hayvanlar için vatandaşlardan gelecek muhtaçlık talepleri karşılanacak.
Bundan dört ay evvel İstanbul’daki Yedikule Hayvan Barınağı’nda “Leblebi” isimli engelli bir köpeği sahiplenen Emine Erdoğan, hayvanseverlik konusunda birkaç da tweet attı ve “Barınaklar, onlara yuva verecek ya da esirgeyici aile olabilecek insanları bekleyen dostlarımızla dolu. Lütfen evcil hayvanları satın almayalım, sahiplenelim. Etrafımızdaki hayvanlara bir kap su, bir kap mama vererek ömürlerine yardımcı olalım” dedi ve “#dünya ortak evimiz” etiketiyle gönderdiği diğer tweetlerinde de tıpkı davetlere devam etti…
Ancak, Emine Erdoğan’ın ismi geçtiğinde hatırına artık yalnızca “çanta” tartışması gelen basınımız bu ve başka tweetlere hiç mi hiç alâka göstermedi; haber sayfalarda ufacık, ekranlarda da birkaç saniyeliğine yeraldı, o kadar…
Emine Hanım’ın bu teşebbüslerinin yanında, hayvan hakları konusunda bir öbür hazırlık daha var: Habertürk’te geçen perşembe Ayşe Özek de bahsetmişti; Hayvan haklarını bahis alan ve Meclis’te on yıldan buyana bekleyen kanun teklifi, çok geç de olsa Genel Kurul’un gündemine gelmek üzere…
Teklif, hayvanları bir “mal” veya “eşya” olmaktan çıkartıp “canlı” olarak ele alıyor, hayvana karşı yapılan eziyetler ve işlenen cinayetler “kabahat” kapsamından çıkartılıp “suç” kabul ediliyor…
Hayvanları katleden veya onlara hunharca davranan ruh hastaları işledikleri cürümlerden artık birkaç kuruş para cezası ile sıyrılamayacaklar; böylelerine altı aydan dört seneye kadar mahpus cezası verilecek!
Bu hazırlık, hayvanlara merhamet konusunda dünyayı kıskandırabilecek bir geçmişi olan fakat sonraları bu merhametin yerini kısmen de olsa zulmün aldığı memleketimizde çok kıymetli bir gelişmedir…
İmparatorluk vaktinde, bilhassa de 1800’lerin sonlarına kadar Türkiye’ye gelen yabancıların kaleme aldıkları seyahatnameler, hayvanlara karşı gösterdiğimiz şefkate duyulan hayranlık ve şaşkınlık sözleri ile doludur. Mescitlerin dış cephelerine “kuş evleri”, sokaklara da kediler için yuvalar yaptırılması; sokak hayvanlarını beslemek için maaşlı vazifeliler istihdam edilmesi, hattâ beygirler için haftanın bir gününün tatil ilân edilmesi Avrupalılar’ı hayrete düşürmektedir.
Meselâ, Üçüncü Murad, 15 Şubat 1587’e İstanbul Kadısı’na eşya taşıyan hayvanlara tâkatlerinden fazla yük konmasını ve hayvanların cuma günleri çalıştırılmalarını yasaklayan bir ferman göndermiş; bundan üç asır sonra, 2 Ekim 1856’da Üçüncü Murad’ın fermanının hâlâ yürürlükte olduğunu hatırlatılmış ve halkın yasaklara uymaları istemişti!
Hayvanlara karşı vaktiyle böylesine merhametli olan devlet sonraları nedense huy ve âdet değiştirdi, merhametin yerini zulüm aldı!
Bu zulmün en acı örnekleri 1827’de ve 1910’da İstanbul’un sokak köpeklerine karşı girişilen toplu katliamlardır ve inanırsınız veya inanmazsınız ancak bütün bu rezaletlerin akabinde memleket büyük felâketler yaşamış, birinci katliamın akabinde Navarin, ikincisinden çabucak sonra da Balkan bozgunu gelmiştir!
MERHAMET VE ZULÜM BİRARADA
Türkiye’de, bilhassa de büyük kentlerde son yıllarda sokak hayvanlarına karşı ağır bir alâka başladı. Duvar tabanlarına yerleştirilen mama kapları boş kalmıyor, su gereksinimleri karşılanıyor, yollardan gelip geçenlerden kimileri çantalarında torba içerisinde taşıdıkları kuru mamalar ile kapları dolduruyorlar…
Lakin, hayvanlara karşı muhabbet ile birlikte zulüm de eski bölümlere nazaran daha fazla artmış üzere görünüyor. Ortada bir kedi, köpek, eşek, keçi, hattâ kazların bile tecavüze uğradıkları hakkında haberler geliyor; pati kesme, yakma, zehirleme, boğma veya akla ve hayâle gelmeyecek öbür azaplarla can almalar işitiliyor… Çocuk “Evde hayvan isterim, isterim de isterim” diye tutturunca petshoplardan eğlendirme vasıtası niyetine kedi veya köpek alınıyor lakin velet birkaç gün sonra bıkıyor ve zavallı hayvan yallah, sokağa, yani açlığa ve ölüme!
Cumhuriyet tarihimizde bir first lady’nin bu türlü insanî bir mevzuda birinci kere önayak olduğu ve Meclis’te bekleyen teklifin gündeme geldiği bugünlerde, Diyanet İşleri Başkanlığı’na da bir görev düşüyor:
Birkaç hafta evvel hayvan haklarından bahsedilen Cuma hutbelerinde ısrarla hayvanların da yaşama haklarının bulunduğunun, onlara kol-kanat germenin sevabının, zulmün günah olduğunun, yalnızca beşere değil, hayvana yapılan berbat muamelenin hesabının da öbür tarafta sorulacağının vurgulanması gerekiyor.
Hayvan seven, meskeninde hayvan besleyen ve etrafındaki hayvanlara şefkat gösterenlerden çekinmeyin, onlara yakın olun, çünkü bu türlü insanlardan kimseye bir ziyan gelmez, üstelik merhametin partisi ve ideolojisi de yoktur!
Haberturk
Haber7