Dursun Ali Taşçı’nın köşe yazısı:
Mesnevi’den bir öykü ile başlayalım:
Bey’in biri hamama gitmek ister. Kölesine, “ Tası, peştamalı, kili al da hamama gidelim.” diye seslenir. Köle de bunları alarak, Bey’i ile birlikte hamamın yolunu meblağlar.
Yolda giderlerken, yolun üstündeki bir mescitten sabah ezanı hüzünlü bir makamla okunmaktadır. Köle, namazına düşkün bir hoş Allah’ın kuludur. Bey’ine seslenir, “ Bey’im, siz bu dükkânda oturun, ben de mescide giderek namazımı kılıp çabucak yanınıza geleyim.”
Köle, mescide girer, namazlar kılınır, herkes dışarı çıkar; lakin köle bir türlü dışarı çıkmaz. Beyefendi buna sonlanır ve mescidin kapısından köleye: “ Ey köle, neden dışarı çıkmıyorsun?” diye bağırır.
Köle: “ Ey saygıdeğer efendim, beni bırakmıyor ki dışarı çıkayım!”
Beyefendi: “ Mescitte kimse kalmadı, seni kim bırakmıyor? Seni orada kim tutuyor?”
Köle: “ Seni dışarıda bağlayan yok mu, beni de içeriye o bağladı. Seni mescide sokmayan, dışarıda bırakan, alıkoyan var ya, işte o beni de mescitte tutuyor, dışarıya bırakmıyor. Sana bu tarafa adım attırmayan, benim de dışarı adım atmama mahzur oluyor.”
Allah, sevmediği bir insanın, kendisine secde etmesini nasip etmez. Bu sevmemezlik de insanın Allah’a karşı kulluktan uzaklaşmasıdır. Namaz, insanı Allah’a yaklaştırır. Secde edebiliyorsan, her şeye karşın, Allah seni seviyor demektir.
Yıllar evvel, yaşlı ancak hâlâ namazını kılmayan bir adama ben de sormuştum: “ Ey amca, bu kadar yaşına karşın hâlâ neden namaz kılmıyorsun?” Verdiği yanıt kulağımda uğuldayıp durur. Bana, karşı yamaçtaki devasa gürgen ağacını göstererek: “ Sen o ağacı parmağınla kırabilir misin?” dedi ve ekledi: “ Namaz kılmak bana o kadar sıkıntı geliyor!” Kimi insanlara akşama kadar ağır işlerde çalışmak sıkıntı gelmez de, bir vakit namaz onlara çok ağır gelir. Sana da o denli geliyorsa, haydi kalk, şeytana uyma ve abdestini alarak Allah’a secde et; zira secdeden daha büyük bir devlet yoktur. “ Sabah namazının sünneti, dünya ve dünyanın içindekilerden daha güzeldir.” (Hadis, Müslim)
Sevgiliyle oturmak, bakışmak, sohbet etmek kimin güzeline gitmez ki! Ya ateşler üzerinde oturmak, düşmanla yüz yüze bir ortada bulunmak, sevmediğin, sevilmediğin bir ortamı paylaşmak kimin güzeline sarfiyat?
Namaz, Mutlak Sevgili’yle konuşmak, O’na teslim olmak ve bunun memnunluğunu doya doya yaşamak, sana varlığını bahşedene secde ederek, ruhunun nağmelerine kulluk bestesi yapmak; kıyamda insan onurunu hissetmek, rükûda bu onuru sana verene hamd etmek ve secdede ebedi devlete kavuşmanın memnunluk gözyaşlarıyla şükrün ummanına kavuşmanın… ismi olsa gerek.
İnsan kendi varlığını ve varlığını sürdürmesine yardım eden ögeleri sever. Devamlı hayatta kalma sevgisi, aile, dostlar, servet ve sıhhat üzere ögeler sevilir; zira bunlar hayatın kalitesini artırır. Bunlar emel değil, araçtır; insanın yatırımı kendinedir.
İnsan, kendine yardım ve iyilik edenleri de sever. Kurallı bir sevgidir; zatı için değil, menfaati için sever. Para, iş yaptığı için sevilir.
Menfaatsiz, karşılıksız sevgi. Bu fıtri, yaradılış gereği olan bir sevgidir. Geçmiş kahramanların sevilmesi üzere.
Seven ile sevilen ortasındaki benzerlik ve yakınlıktan doğan sevgi. Şahsiyetleri ve tabiatları benzeri bireyler ortasında oluşur. Genç- genç, yaşlı- yaşlı… Cins, cinsini çeker.
Var olma dileği en başta geldiğine nazaran, seni var eden kimdir? Bu durumda direkt Allah’ı sevmemiz gerekmez mi? Yaratma, ihsan (iyilik ve yardım) O’ndan değil mi? Sana karşılıksız rızkını veren O değil mi? Güzelleri ve iyilikleri yaratan O’dur. Sana sevgiyi veren, seni sevgiyle donatan daima O’dur.
Allah’ı sevmenin en değerli ispatı, namaz kılmak, O’na secde etmektir. Bu yoksa bütün şeytani mazeretler insanın ruhunu fiyat ve insan en başta kendini aldatır, özüne yabancılaşır ve Hakk ve hakikate düşman kesilir.
Şu soruyu sorabilirsiniz: “ Çok namaz kılan var; lakin her namaz kılan iyi değildir ki. Bunu nasıl açıklarsınız?”
Samimi olalım ve şunu düşünelim:
Evet, her namaz kılan iyi değildir, fakat Allah katındaki bütün iyiler namaz kılmışlar, kılarlar ve kılacaklardır. Namaz kılmayan birinin, Allah katında “iyi” olduğunu söylemek cahilce bir fikir ve kendi kendini aldatmanın bir yoludur. Seni her sürücü Ankara’ya götüremez, kaza yapabilir; lakin seni Ankara’ya götürecek olan da kesinlikle bir sürücüdür, sürücü olmalıdır.
Türkiye’de halkımızın yüzde yetmiş beşi vakit namaz kılmıyormuş. (İstatistiki bilgi.) Bu şu demektir; 82 milyon beşerden yaklaşık 60 milyonu namaz kılmıyor (Bundan çocukları çıkaralım.). Her gün ülkemizde yaklaşık bin kişi ölüyor ve bunların yaklaşık yedi yüz ellisi namazsız Allah’ın huzuruna çıkıyor! Bu gidiş nereye? Bunun yanında koronavirüs nedir ki, dünya mevti. Ya ebedi âlem hüsran ise bunun bedeli olabilir mi?
Politikler, insanları daha memnun edebilmek için programlar açıklıyorlar, kıyasıya yarışa giriyorlar. Fıtratı (yaratılış kodu) alev almış insan keyifli olabilir mi? Şiddetli böbrek sancısı çeken bir beşere mükellef bir sofra hiçbir şey anlatmaz. Ruhları ateşler içinde kıvrananların konutlarını altından yapsanız onları memnun edemezsiniz. Namazsız bir ruh, ateşler içinde değil de nerededir?
Huzurlu bir ülke mi? Ne vakit Türkiye’deki insanların çoğunluğu namaz kılarak Rabbiyle dost olursa, işte o vakit olabildiğince memnun ve huzurlu bir ülke oluruz; zira gerçek namaz huzurun şahsen kendisidir. Hayatında “Hu”yu kaybedenlerin “zur”u yaşamaları ve buna da “huzur” demeleri kaçınılmaz bir yanılgıdır. İnanmayın, imansız ve namazsız insanların mutluluğuna!
Türkiye’nin huzurlu, memnun bir dünya ülkesi olabilmesi, halkının secdesine bağlıdır.
Haber7
