Haber7 muharriri Halil İbrahim İzgi’nin “Geride kimseyi bırakmamak” başlıklı yazısı şöyle:
Bilgisayarın başına geçince sözler kayar sarfiyat. Yazdığımı sildiğim yahut sözlerin aklıma üşüşmediği anlar enderdir. Lakin bu yazı o denli değil. Durup durup sildiğim, ne yazacağımı bildiğim halde yazmak ve yazmamak ortasında tereddüt ettiğim bir yazı. Farklı boyutları var. Bir kez yazmalı mıyım bu mevzuyu hakkım var mı, haksızlık etmiş olur muyum birlikte yaşadığım şahıslara. Olsun, yazılması gerekiyor, hayat defterinden bir sayfanın yazılması gerekiyor.
Suriye’ye birinci geçişim bir belgesel vesilesiyleydi. Kızılay’da bağlantıcı olarak misyon yaparken İdlib kırsalına 15 Temmuz şehidimiz Serhat Lider hakkında çekilecek bir belgesel için geçmiştik. Serhat Başkan, Suriye’deki insani drama kayıtsız kalmamış ve kesin dönüş yaptığı Türkiye’de yaraları sarmak için Kızılay saflarında iyilik ordusuna katılmıştı. 15 Temmuz’da canından geçti ve arkasında iki yetim bıraktı. Aslında iki değildi bıraktığı yetim, Suriye’deki yetimler bir kere daha yetim kalmışlardı. Görmedikleri amcaları onları bırakıp göçmüştü dünyadan. Kızılay Lideri Dr. Kerem Kınık’la birlikte belgeselin İdlib çekimleri için Suriye’ye geçtiğimizde kırmızı yelekli çalışma arkadaşlarımız yanımızdaydı. Hayatta birinci sefer gördüğüm fakat yıllardır bir aradaymışım hissini yaşadığım arkadaşlarım. Hepsinin ortak hedefi yaşana insanlık acısına bir nebze olsun merhem olmaktı, hala birebir emel için efor gösteriyorlar. Suriye’de çok şey öğrendim, insan acısının masada tartılmayacak bir tartısı olduğunu, insani yardım görevlisinin sahip olması gereken temel nitelikleri. İşimiz bitti ve dönüş yoluna geçtik fakat bekliyoruz. Acemilikle neyi beklediğimiz sordum. Lider tebessümle baktı ve “Geride kimseyi bırakmadığımızdan emin olmamız gerekiyor” dedi. Kriz bölgelerindeki temel düstur buydu: Geride kimseyi bırakmamak, en önde girmek ve en son çıkmak. İnsani yardımın özü buydu. Takım arkadaşlarımız için de gereksinim sahipleri için de geçerli bir kuraldı bu. Sayısız örneklerine sahit oldum. Bir gümrük kapısında birinci kez gördüğümüz öbür bir insani yardım takımını almadan yolumuza devam etmedik, tedaviye muhtaç yaşlı bir amcayı ambulansla hastaneye götürmeden de. Geride kimseyi bırakmamak, bu çok hayati bir mevzuydu. Suriye gerimizde kalıp vazife bittiğinde Dr. Kerem Kınık, takım arkadaşlarına her kezinde şöyle veda etti: “Biz gidiyoruz, burası size emanet.” Acı çeken beşerler Kızılay’a, Kızılaycılar da evvel Allah’a sonra birbirlerine emanet.
Acılar devam ederken oturup yazmak zul geliyor ancak o büyük insanlık defterinin bir sayfasını yazmam gerekiyor. Zira şehidimiz var. Mehmet Arif Kıdıman, El Bab’da şehit düştü, acımız büyük. Bir insani yardım çalışanı, varlığını bayrağımızın hilaline adamış Hilal-i Ahmer’in bir neferi şehit düştü. Misyonu geride kimseyi bırakmamaktı, yetimleri giydirmekti, gözyaşlarını silmekti, hilali düşürmemekti. O denli de yaptı. Fakat geride bizleri bıraktı. Gözümüzdeki yaşlardan öbür onunla gönderebileceğimiz bir şey yok ve dualarımız elbette.
Geride kimseyi bırakmamak için hepimizi geride bırakan şehidimizi hürmet ve rahmetle anıyorum. Buralar bize emanet Mehmet Arif kardeşim, Allah’ın müsaadesiyle geride kimse bırakmayacağız.
Haber7
