Ferman Karaçam’ın zaviye yazısı:
Bundan bir yıl evvel Ayasofya Ne Değildir ki başlıklı yazımı:
“Geriye, bir Selahaddin Eyyûbi, bir de Fatih Sultan kalıyor.
Bu coğrafya, şehit kanlarının rahmetiyle harmanlanmıştır; çıkıp gelecekler, sabrediyoruz.”
Formunda bir cümle ile bitirmiştim.
“Sabır acıdır lakin, meyvesi tatlıdır” denmiştir.
Bir yıl kadar evvel Ayasofya, olumsuz bir sebeple gündeme gelmişti, ben de onun üzerine yazmıştım gelgelelim, tıpkı yazıyı bugün tekrar olumlu bir sebeple niye paylaştığımı, münhasıran altını çizdiğim satırlar okununca daha iyi anlaşılacaktır.
Evvela şunu belirteyim: Ayasofya Haniftir.
Muhtelif tarih kitaplarından öğrendiğimize nazaran, üçüncü ve bugünkü ihtişamlı yapılış formuyla ; Peygamber (sav) Efendimiz’in dünyaya teşriflerinden bir müddet evvel yani, miladi 532 Yılında prodüksiyonuna başlanmış, prodüksiyonu beş yıl kadar sürmüş ve 537 Yılında da tamamlanmıştır.
Bu durumda, puta tapıcılıktan uzak, Hz. İbrahim’ın diyaneti üzerine, Allah’ın (cc) varlığına, birliğine inanan, tevhid inancına bağlı bireyler tarafından yaptırılmıştır.
Ayasofya, yaklaşık 1500 yıllık ömrü ile tarihin en büyük tanıklarından biridir.
Bugün, bizim gördüğümüz Ayasofya üçüncü ve son formdur yani, Ayasofya iki kere yıkılıp yapılmıştır.
Birincisi, üstü ahşap çatı ile kaplı olan ve miladi 360 yılında, İmparator Konstantios tarafından yapılan yapı.
Bu yapı, 404 yılında çıkan bir halk ayaklanması sonucunda yakılıp yıkılmış.
İkincisi, İmparator II. Theodosios tarafından 415 yılında yine inşa ettirilmiş ve bu yapı da, ahşap çatı ile örtülüymüş.
2. yapı da tarihte “Nika İsyanı” olarak geçen, büyük bir halk ayaklanması sırasında büsbütün yıkılmış.
Üçüncüsü, günümüzün Ayasofya’sının ise tıpkı yıl, yani, 2. kere yıkıldığı 532 Yılında İmparator Justinianos tarafından prodüksiyonu başlatılmış, 537 yılında da bitirilerek ibadete açılmış.
Imalatı sırasında Suriye’den, Kuzey Afrika’ya, Anadolu’dan Mısır’a kadar tasvirli rengârenk mozaikler ile pembe, sarı, yeşil ve beyaz mermerler getirtilerek bugün gördüğümüz Ayasofya’nın dış ve iç yapısında kullanılmış.
Başkaca mozaiklerin prodüksiyonunda çok ölçüde pişmiş toprak, renkli taş cam, altın, gümüş üzere çok sayıda materyal kullanılmış.
Ayasofya; insanlığın yapılaşma tarihinde, mimari geçmişinde ve inanç kaynaklı medeniyet hafızasında ayrıyeten, dipdiri kalışı ve ihtişamıyla büyük bir anıt, harika bir şaheserdir.
Ayasofya’yı yani, Medeniyetimizin, Mescid-i Aksa’dan sonraki en kutlu yapısını zincirlemek, yapılış gayesi dışında kullanmak, yalnızca Türkiye’nin değil, bütün bir İslam Dünyasının hem ayıbı ve hem de günahıdır.
Çünkü dediğim üzere o, yalnızca bize, fethin bir armağanı değildir, birebir devirde yapılışından itibaren Haniftir, Müslümandır.
Kaldı ki Ayasofya, Sultan Fatih’ten, Abdülmecid’e kadar bütün sultanların ihtimamla üzerinde titrediği bir mabet olmuş ve 500 yıl minarelerinden ezan okunmuştur.
M.Kemal’in bir tek buyruğu ile ve hala net olarak açıklanamayan sebep ya da sebeplerle, 1934 Yılından sonra, bu büyük ve tarihi Mabet müze olarak kullanılmaya başlamıştır.
Hıristiyan Alemi, eski tabiri ile Frenk Dünyası bu karardan son radde mutlu ve mesut olmuştur.
İçimizdeki Frenk hayranları da, bu Ulu Mabedin içinde fikirsizce, edepsizce ve kişimizi derinden yaralayan programlar yapmışlardır.
Ayasofya’nın içinde, bundan birkaç gün evvel yapılan edep dışı davranışlardan ötürü biz, Mü’min beşerler olarak elbette, sokaklara çıkıp kırıp dökmek isteyenlerden değiliz ve olmayacağız da.
Sabrediyoruz.
Sabrediyoruz zira; biliyoruz ki, bu günler milletimizin, diyanetimizin tarihte karşılaştığı güçlükle günlere, fecr-i kâzip olarak isimlendirilen günlere tıpatıp benziyor.
(……)
Akıllıcasını söylemem gerekirse; böylesine güçlükle bir devranda Ayasofya gündeme gelince, bir yandan korkuyorum, öteki yandan içimi güçlü bir umut kaplıyor.
Umutlanıyorum zira, Ayasofya’nın, her yandan kuşatıldığımız bugünlerde, negatif bir sebeple de olsa gündeme gelmesi; tahminen de onun, aslına dönüşü, büyük Usta Sinan’ın minarelerinden 84 yıl sonra gürül gürül ezanların yine okunuşu için bir hazırlık safhasıdır.
Umutlanıyorum zira biz, vaktin en karanlık anında döner tarihe bakarız ve biliriz ki; Kudüs’de Mescid’i Aksa neyse, İstanbul’da da Ayasofya odur.
Biri mübarek vücuduna, gayrısı kutlu Peygamberimizin mübarek lisanına mazhar olup kurtulmuştu.
Arkaya, bir Selahaddin Eyyûbi, bir de Fatih Sultan kalıyor.
Bu coğrafya, şehit kanlarının rahmetiyle harmanlanmıştır; çıkıp gelecekler, sabrediyoruz.
Evet, velev dışarıdaki Papa, velev içerideki kardinaller ve keşişler velev Haham’ların da tümü birden isteriye kapılıp acı içinde kıvransınlar, hiç bir acı, bizim çektiğimiz, Mescid-i Aksa, Kurtuba Camii, Ortadoğu’da, Balkanlar’da yakılıp yıkılan binlerce Camii ve mescidin acısı kadar derin ve sarsıcı değildir.
Biraz da onlar kıvransınlar.
CÜMLEDEN CÜMLEYE….
..Beni biraz daha bağla
Biraz daha büyüt
Bıçak üzere bile beni
Çün bu savaş daha yavuz
Bir de
Hakkındır anacığım üstümde
Helâl et
Kara gözlüm gözlerini alana dikmiş
Bir veda anıtıdır
Haber7
