Ömrünü mesleğine adayan ve kendisi üzere birçok doktor yetiştiren “hocaların hocası” Dahiliye Uzmanı Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu’nun yeni tip koronavirüs (Kovid-19) salgını nedeniyle vefatının üzerinden 1 yıl geçti.
Prof. Dr. Taşcıoğlu, 6 çocuklu Muhammed ve Fazilet Taşcıoğlu çiftinin ikinci evladı olarak, 1952’de Rize’de dünyaya geldi.
Şimdi 2 yaşındayken ailesi İstanbul’a taşınan Taşcıoğlu, ilköğrenimini Sultantepe İlkokulu’nda tamamladı. Ortaokul ve liseyi Marmara Koleji’nde dereceyle bitiren Taşcıoğlu, İstanbul Üniversitesi (İÜ) İstanbul Tıp Fakültesi’ni de dereceyle kazandı.
Mezuniyetinin akabinde vatani vazifesini Kars’ın Sarıkamış ilçesinde ifa eden Taşcıoğlu, daha sonra mecburi hizmet için gittiği Şanlıurfa’da 6 yıl hekimlik yaptı.
Cemil Taşcıoğlu, yıllar sonra döndüğü İstanbul’da, mezunu olduğu İÜ İstanbul Tıp Fakültesi Genel Dahiliye Kliniği’nde ihtisasa başladı ve sırasıyla iç hastalıkları uzmanı, doçent ve profesör unvanını aldı.
Eşi Dr. Öğretim Üyesi Didem Akal Taşcıoğlu’nun “Varoluş nedeni dünyadaki insanlara şifa dağıtmak” olarak tanımladığı Taşcıoğlu, emekliliği dolduğu halde çok sevdiği mesleğini, hastalarını ve öğrencilerini bırakmamak için misyonunu sürdürdü.
Yakın çalışma arkadaşları tarafından “Asistanından öğrencisine kadar herkesin sevdiği ulu bir çınar” olarak nitelendirilen, Taşcıoğlu, birçok tabip yetiştirmesi hasebiyle “hocaların hocası” olarak da anılıyor.
KOVİD-19’DAN HAYATINI KAYBEDEN BİRİNCİ TABİP OLDU
Türkiye’de Kovid-19 vakaları baş gösterdiğinde de misyonuna dört elle sarılan Taşcıoğlu, 16 Mart 2020’de ateş, öksürük ve nefes darlığı şikayetleri nedeniyle görev yaptığı hastanede tedavi altına alındı.
Durumunun ağırlaşması üzerine 18 Mart’ta ağır bakım ünitesine kaldırılarak teneffüs aygıtına bağlanan Taşcıoğlu’nun tedavisi çok sayıda uzman doktorun olduğu bir şura tarafından sürdürüldü.
Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu, 1 Nisan 2020’de tüm müdahalelere karşın kurtarılamayarak hayatını kaybetti. Taşcıoğlu, Türkiye’de Kovid-19 nedeniyle hayatını kaybeden birinci hekim oldu. Taşcıoğlu’nun cenazesi, salgın nedeniyle kısıtlı katılımla Nakkaştepe Mezarlığı’na defnedildi.
Taşcıoğlu’nun vefatı, yakınlarının yanı sıra tıp dünyasını, öğrencilerini ve hastalarını da derinden üzdü.
Vefatına dek, dahiliye alanına birçok katkı sunarak, çok sayıda makale ve eser de kazandıran Taşcıoğlu, evli ve 3 çocuk babasıydı.
Taktığı renkli fularlar ve son anına kadar güler yüzlü oluşuyla hatırlanan Taşcıoğlu’nun ismi, Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın talimatıyla Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu Şehir Hastanesi’nde yaşatılıyor.
“AKADEMİSYENLİĞİ HİÇBİR VAKİT ONU EGOSANTRİK YAPMAMIŞTI”
Dr. Öğretim Üyesi Didem Akal Taşcıoğlu, eşinin mesleğine çok düşkün, insani yanı ve hayat bağları çok kuvvetli, insanlara bedel veren ve bunu hissettiren, her vakit coşkulu biri olduğunu anlattı.
Eşinin ömrünün merkezinde sevginin yer aldığını ve her şeyi sevgiyle yaptığını aktaran Taşcıoğlu, karşısındakini keyifli görmenin eşine ayrı memnunluk verdiğini söz etti.
Hiç kimseyi kapısından çevirmeyen, ondan ne istenirse istensin yapmak için uğraşan bir insan olan Cemil Taşcıoğlu’nun bu özelliğinin ailesinden de geldiğini söyleyen Taşcıoğlu, “Babasının, ‘Senden birisi bir şey isterse çabucak ver, yoksa bul ver.’ istikametinde bir öğüdü vardı. Cemil Hoca hep o denli yaptı. Güç durumda olduğunuzu duyduğu an yapabileceği bir şey varsa sonuna kadar yardımcı olmaya çalışırdı. Tahminen de bu tarafıyla herkesin kahramanı olmuştu.” diye konuştu.
Taşcıoğlu, “çok düzenli, titiz, prensipli, dakik, herkese birebir yakınlıkta, yüksek güçlü ve cesur” biri olarak da tanımladığı eşinin akademisyen ve doktor tarafını ise şöyle anlattı:
“Akademisyenliği hiçbir vakit onu egosantrik yapmamıştı. Tam bilakis daha paylaşımcı bir seviyeye getirmişti. Cemil Hoca ortamızdan ayrılmadan evvel telefonunda bir sürü ileti vardı. ‘Seni seviyorum hocam.’ yazmış herkes. Birçoğunda da ‘Sen konuş ben dinleyeyim hocam.’ yazıyor. Öğrencilerinin her birine farklı bir birey ve bedel olduğunu hissettirirdi. Öğrenciler onun derslerini dört gözle beklerlerdi. Sabah çok erken saatlerde enerjik halde hastaneye girerdi. O güçle asansör kullanmazdı. Merdivenleri koşarak, süratli hızlı çıkardı. Vizitlere de birebir coşkuyla girerdi. Vizit sırasında bir kolu, eli daima hastanın omzu ya da saçında olurdu. Vizit bittiğinde hastaların saçını okşar, öper o denli ayrılırdı.”
Cemil Taşcıoğlu’nun hayat gücünün, yaşamı anlaması ve müspet düşünmesiyle ilgili olduğunu vurgulayan Taşcıoğlu, kendisinden hiçbir vakit olumsuz cümle ve kelime duymadığını belirtti.
Eşinin her telefonu cevapladığını, asla ‘Geri dönerim.’ diye düşünmediğini de lisana getiren Taşcıoğlu, “Her arayan kişi ona ulaşabilsin diye bütün telefonları koşarak açardı. Bu 24 saat için geçerli. İşte olabilir, meskende olabilir, rastgele özel bir yerde de olabilir. İsterdi ki hasta onu aradığında o karşısında olsun.” halinde konuştu.
“1 SANİYEMİZ BİLE BAŞKA GEÇMEDİ”
Dr. Öğretim Üyesi Didem Akal Taşcıoğlu, eşinin evine ve ailesine de çok düşkün olduğunu, konuta girdiği andan itibaren bütün gücünün ve coşkusunun evi sardığını lisana getirdi.
Eşinin oğulları Deniz’le de arkadaş üzere olduğunu, onu yüreklendirdiğini, küçük yaşından beri kendisiyle büyük bir insanmış üzere konuştuğunu anlatan Taşcıoğlu, “Evde hep sevgi sözcükleri geçerdi. Bizim 1 saniyemiz bile farklı geçmedi. Her şeyi birlikte yapardık. Cemil Hoca, ‘Beraberliklerde sohbet etmek, konuşmak çok kıymetli. Ne yaparsanız yapın kesinlikle bağlantıda kalın.’ derdi. Münasebetiyle bizim de konutumuzda daima sohbetler olurdu. Sanatın her kısmına çok düşkündü. Cemil Hoca’yla konuştuğunuz vakit, ne kadar kalabalık olursa olsun, o denli güzel bir güç geçerdi ki size, o sözleri adeta bir nota üzere kullanırdı ve konuşması senfoniye dönüşürdü.” tabirlerini kullandı.
“EN BÜYÜK GAYESİ DÜZGÜN BİR TABİP OLMAKTI”
Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu için “Tanı konamamış hastalara teşhis koymasıyla meşhur bir doktordu.” diyen Taşcıoğlu, şunları kaydetti:
“Yurt içinden ve dışından pek çok hasta gelirdi. Birçok vakit kapıdan girer girmez hastanın teşhisini koyduğuna şahit olmuşuzdur. Ama anamneze, fizik muayeneye çok kıymet verirdi. Hastayı çok iyi muayene ederdi. Bu özelliğiyle de hasta yakınları daima hocayı ararlar, hastalarını getirmek isterlerdi. (Bu özelliği için) İlah vergisi kederi. Çok mütevazıydı. İnsan biyolojisine, fizyopatolojisine çok hakimdi. Çok okurdu. Yeni yayınları takip ederdi. ‘Hayatta her vakit öğrenecek bir şey var. Öğrenecek bir şey varsa öğretecek çok şey var.’ diye düşünürdü. En büyük gayesi iyi bir doktor olmaktı. Buna da ulaştı. En çok istediği şey ise oğlumuzun büyüdüğünü görmekti. ‘Ben oğlumuzun büyüdüğünü görecek miyim?’ ya da ‘Mürüvvetini görmek istiyorum.’ kederi.”
SALGINDA, VAZİFE AŞKI HASTANEDEN AYRILMASINA PÜRÜZ OLDU
Salgının Çin’in Vuhan kentinden Avrupa’ya yayıldığı süreçte bütün yayınları takip ettiklerini ve yaş kümelerine etkileriyle ilgili çıkan yayınlardan sonra eşine riskli kümeye girdiği için yıllık müsaade almasını önerdiğini anlatan Taşcıoğlu, “O buna çok yansılı davrandı. ‘Hayır. Sen bakma, ben bakmayayım. Bu türlü bir şey olamaz. O vakit hastalara kim bakacak?’ dedi. Vazife aşkı onun oradan ayrılmasına mahzur oldu. Birinci kaybettiğimiz sıhhat çalışanıdır.” tabirlerini kullandı.
Dr. Öğretim Üyesi Taşcıoğlu, eşinin Kovid-19’a yakalanma ve hastanede tedavi görme sürecine ilişkin şunları kaydetti:
“Pazartesi günü saat 11.00 üzere beni aradı. ‘Didem ben kendimi iyi hissetmiyordum. Görüntüleme de yapıldı beni karantinaya aldılar, eşyalarımı getirir misin?’ dedi. O zaman Kovid tanısı daha mutlaklaşmış değildi. Ama o yine cesur, mantıklı ses tonuyla… Son ana kadar daima böyleydi. Hemen yola çıktım, acil kapısında beni asistanlar karşıladılar, giydirdiler tam müdafaayla. İçeri girdiğimde Cemil Hoca telefonla konuşuyordu, hala hastalara tekliflerde bulunuyordu. O kadar çok telefon geliyordu ki, geçmiş olsun diyenler, telefonu seni seviyorum sözcükleriyle kapatıyorlardı. Herkesin telefonunu açtı. Halbuki nefesi ona lazımdı. Sonraki gün Kovid-19 müspet olduğu saptandı. Daima ümitliydim, iyileşecek diye düşünüyordum.
Ağır bakıma alındığında bir sefer imajlı görüşme talihimiz oldu. Burundan oksijen alıyordu. Yeniden o kahraman duruşuyla duruyordu. Tedavisini düzenlemeye çalışıyordu. Kitaplar istedi. Ağır bakımda kitap okumaya devam etti. Entübe olmadan evvel aradı beni. Hoş şeyler söyledik birbirimize. Olumsuz hiçbir şey konuşmadık. Özel ömrümüzde bir anı bile kaçırmak istemezken, hayatımızda birimiz bir tarafa öbürümüz diğer bir tarafa savrulduk. Zati ben de Kovid-19 olduğumu öğrendim tıpkı süreçte. Lakin o hastalığı hatırlamıyorum bile. Zira daima ‘Eşime ne yapabilirim.’ diye düşünüyordum. Sayın Cumhurbaşkanımıza ulaştık. Bizi bu süreçte yalnız bırakmadı. Ona da çok minnet borçluyum. İlaç getirtti en kısa müddette. Cemil Hoca’ya bu ilaç çabucak ulaştırıldı. Bizi her gün aradı. Her gün hocayı sordu. Devlet büyüklerimiz o devirde çok sahip çıktılar. Çok teşekkür ediyorum.”
“ONUN BİZE BIRAKTIĞI EN KIYMETLİ MİRAS SEVGİDİR”
“Sizin için 1 yıl 365 günden ibarettir lakin benim için 1 yıl daima 1 gündür o gün de yokluğunun acısıyla uyandığım, içimde derin boşluk hissettiğim gündür.” diyen Taşcıoğlu, şöyle devam etti:
“O gün, onu yad etmekle dua etmekle tanımı olmayan bir hasretle geçer. Ancak hekimlik ve aile sorumluluklarım var. En önemlisi Cemil Hoca’nın amel defterini açık tutmakla yükümlüyüm. O yüzden sıkı basmaya çalışmak, düştüğümüz yerden kalkmak, o bayrağı alıp götürmek, koşmaya devam etmek ve yardım etmekle geçen bir gün diye tanımlayabilirim. Bence onun bize bıraktığı en değerli miras, en büyük mesaj sevgidir. Her şeyi sevgiyle yapmamız gerektiğidir.”
“HAYATA BAKIŞ AÇIMIZI GELİŞTİREN BİR İNSANI KAYBETTİK”
Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu’nun yeğeni Neslihan Hikmet de kendileri için Taşcıoğlu’nun vefatının büyük bir kayıp olmasının nedenini şöyle açıkladı:
“Cemil ağabey, biliyorduk ki görünenin ötesini görüyor. Bir kasvetimiz yahut sevincimiz olduğunda o kadar hoş alıyordu ki o bilgiyi bizden ve o kadar hoş yansıtıyordu ki bize geri. Bu büyük bir konfordu. Biz çok kıymetli, hayata bakış açımızı geliştiren bir insanı, ışığımızı kaybetmiş olduk.”
Haber7
