İşte Cet Atun’un o yazısı;
“Kıbrıs’ta 1950’den beri müddet gelen egemenlik ve idare meselesine, Hindistan-Pakistan tahlili örnek olabilir çünkü Kıbrıs sorunu, yıllarca Hintliler ve Müslümanlar ortasında yaşanmış meseleye tıpatıp benziyor. 1937-1940 yılları ortasında ortaya atılan “İki Millet Teorisi” içeriğinde yapılan çalışmalar ve müzakereler sonucunda, 1947 yılında bağımsızlıklarını ilan eden Hindistan ve Pakistan gibisi tahlil Kıbrıs meselesine da uygulanabilir, uygulamalıdır da.
Dünya siyasi tarihinde bu tahlilin örneği çok ve bu uygulama sonucunda birbirlerinden kadife bir ayrılıkla ayrılıp bağımsızlıklarını ilan eden Hindistan ve Pakistan, hala daha varlıklarını saygın bir halde sürdürmekte ve bölgede barış içinde yaşıyor.
Bölgede yaşayan Müslümanlar ile onlardan dört misli fazla nüfus sahip Hinduların ortasında sürmüş olan idare ve egemenlik sorunu Kıbrıs adasında Rumlar ve Türkler ortasındaki sorun tam bir benzerlik gösteriyor. Kıbrıs adasında yaşayan Türklerin ve Rumların hiçbir ortak noktaları olmadığı üzere Hint yarımadasında da Hindular ve Müslümanların ortak bir toprakları paylaştıkları gerçeğinden öbür hiçbir ortak noktaları bulunmamaktaydı.
Kıbrıs adasında ömürlerini sürdürmekte olan Türkler ve Rumlar üzere Hindu ve Müslümanlar da iki farklı dine, kültüre, lisana, ideolojiye, toplumsal geleneklere ve edebiyata sahipler. İki halk ortasında evlenmeler neredeyse sıfır. Asırların yaşayış biçimi ve gelenekler nedeni ile Hintliler ve Müslümanlar farklı fikirlere ve kavramlara dayanan farklı geçmişe, tarihe ve medeniyete, farklı inançlara sahipler.
Her iki halkın da edebiyatları, farklı destanları, farklı kahramanları, farklı iktidar süreçleri mevcut. Birden fazla vakit, birinin kahramanı başkasının düşmanı. Zaferleri ve hezimetleri birbirlerinin karşıtı motamot Türk ve Yunan tarihinde olduğu üzere.
Geçmiş asırlar içinde -İngiliz Sömürge İdaresi yılları dahil olmak üzere- Hintlilerden cefa görmüş, ayırımcılık ve soykırıma uğramış Müslümanlar, 20. Yüzyılın başından itibaren Hint çoğunluğu altında azınlık olarak yaşamak istememişler, çabalarını de bu yolda yılmadan sürdürmüşlerdi.
Birinci başlarda tahlil için, motamot Rumların yaptığı üzere, Hindistan Ulusal Kongresi ayrılığa karşı çıkmış ve yetkili Parlamenter sistemi olan güçlü bir merkezi hükümetli, üniter Birleşik Hindistan tahlilini öne sürmüş ve empoze etmeye çalışmıştı.
Müslümanların kabul etmemesi üzerine, “üç bölgeli, Hintli çoğunluk olan bölgeler, Müslüman çoğunluk olan bölgeler ve Müslümanlarla Hintlilerin nüfusunun birbirine çok yakın olduğu bölgeler” bulunan bir idarenin kurulması ve Merkezi hükümetin, savunma, dış bağlar, para ünitesi ve bağlantı yetkilerinin olacağı, öbür yetkilerin bölgelere devredileceği bir teklif ortaya atılmıştı, motamot Annan Planında olduğu üzere. Bu planda birinci kere Müslümanların çoğunluk olduğu bölgenin Pakistan olacağı ima edilmişti.
Müslümanlar geçmişin acı tecrübeleri nedeni ile bu öneriyi de kabul etmemişlerdi.
Son kademede, Hint yarımadasında ömürlerini sürdüren Müslümanların başkanı Muhammed Ali Cinnah tarafından 1944 yılında ortaya atılan “Hindu-Müslüman sıkıntısını ve farklılıklarını çözmenin tek bir pratik gerçekçi yolu vardır. Bu, Hint yarımadasını Pakistan ve Hindistan olarak iki hâkim kesime bölmektir. Her birimiz kendi içimizdeki karşı tarafa ilişkin azınlığa (Pakistan’daki Hindu azınlığa ve Hindistan’daki Müslüman azınlığa) adil bir muamele yapmak için birbirimize güvenmemiz gerekmektedir.” fikri milletlerarası taraftar bulmuş ve Hint yarımadasında barış, iki farklı hükümran ve bağımsız devlet kurularak sağlanmıştı.
Hint yarımadasında yaşananlarla Kıbrıs’ta yaşananlar ortasında büyük bir benzerlik bulunduğu için tahlili de birebir olabilir. Tabi işlerine nasıl gelirse o tıp tahlil isteyen, bir bölgenin huzura kavuşmasını değil, kendi çıkarlarını düşünen, Yugoslavya’yı parçalayıp, Kıbrıs’ı birleştirmek isteyecek kadar ikiyüzlü kararlarda ısrar eden ağababalar razı olursa!”
Haber7
